«Τι καλά που ήμασταν τότε…» 

«Το μόνο που θέλω είναι να γίνουν τα πράγματα όπως παλιά…»

Όσο προσπαθείς να γίνουν τα πράγματα όπως τότε, τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από την ελπίδα να ζήσεις ένα όμορφο μέλλον και από τη δυνατότητα να απολαμβάνεις όμορφες στιγμές του τώρα.

Έχεις κάθε δικαίωμα όποτε θες να σταματάς και να κοιτάς πίσω. Να θυμάσαι όμορφες και δύσκολες στιγμές, να αναπολείς, να κλαίς, να γελάς, να μελαγχολείς. Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη πού και πού να στεκόμαστε και να μας παρατηρούμε, να σκεφτόμαστε για τη ζωή μας και να επαναπροσδιοριζόμαστε. Πού ήμασταν, πού βρισκόμαστε τώρα και πού θέλουμε να πάμε.

Δεν έχει να κάνει με το αν κοιτάς πίσω, αλλά με τον τρόπο που κοιτάς. Όσο πιο τέλειο είναι για εμάς το παρελθόν, τόσο πιο δύσκολο είναι να προχωρήσουμε. Αν περιμένουμε το «κάτι καλύτερο» ή το «τέλειο» δεν αφήνουμε χώρο σε μικρές καθημερινές στιγμές να βιωθούν ως απολαυστικές και όμορφες. Δεν θα μπορέσουμε να νιώσουμε το χάδι από το
αεράκι καθώς περπατάμε, δε θα αφεθούμε στη μαγεία ενός ηλιοβασιλέματος, δε θα μπορέσουμε να βυθιστούμε στη ζεστασιά μιας αγκαλιάς γεμάτης αγάπη, ούτε να γελάσουμε με τα ανούσια αστεία μιας ευχάριστης παρέας. Πάντα το τέλειο παρελθόν θα είναι εκεί να μας θυμίζει ότι «τότε ήταν καλύτερα».

Θα πρέπει να είμαι ειλικρινής. Τα πράγματα δε θα γίνουν ποτέ όπως τότε. Αν περιμένεις κάτι τέτοιο, ζητάς κάτι ανέφικτο. Αλλά θα πρέπει να σου πω επίσης ότι μπορείς ακόμα να ζεις όμορφες στιγμές. Μπορείς να γελάσεις, να αγαπήσεις, να ονειρευτείς, να ερωτευτείς, να ζεις. Και να θυμάσαι ότι ακόμα και το παρελθόν είναι κάτι που αλλάζει, όπως αλλάζεις κι
εσύ. Σήμερα το βλέπεις έτσι, αύριο θα το βλέπεις με την οπτική που θα έχεις αύριο και σε πέντε χρόνια με την οπτική που θα έχεις τότε.

Έχεις όλη την ελευθερία να επιλέξεις πώς θες να ζήσεις τη ζωή σου. Με το κεφάλι στραμμένο πίσω ή μπροστά; Όποια επιλογή και αν κάνεις, πάντα θα μπορείς να ρίχνεις κλεφτές ματιές προς την άλλη κατεύθυνση. Και αν έχεις περάσει δυσκολίες, αυτό που πραγματικά αξίζει να εστιάσεις όταν τις σκέφτεσαι είναι πώς τα κατάφερες. Τί ήταν αυτό που σε βοήθησε, ποιοί σε στήριξαν, τί σε έκανε να ξεχνιέσαι, ποιές δυνάμεις σου ενεργοποιήθηκαν και σε βοήθησαν να ανταπεξέλθεις; Τελικά εσύ είσαι που τα κατάφερες, εσύ το έκανες αυτό, είτε το κατάλαβες είτε όχι.

«Η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον έγκειται στο να τα δίνουμε όλα στο παρόν»
Albert Camus

Χριστίνα Ευθυμίου, Ψυχολόγος MSc